Του Έλληνος ο τράχηλος και άλλα παραμύθια

Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο παρά πέντε της "καταστροφής". Έχει ήδη, περάσει το και πέντε. Τα κόμματα κυβέρνηση, συγκυβέρνηση, αντιπολίτευση παίζουν ένα παιχνίδι εντυπώσεων με το βλέμμα στην επόμενη μέρα.  Για όλους το στοίχημα είναι "ποιος θα παραμείνει όρθιος".
Επί μήνες ακούγαμε για καλύτερη διαπραγμάτευση. Δεν έγινε. Χάσαμε και την ευνοϊκή ώθηση που μας έδωσε το κούρεμα του χρέους πέρσι. Απλά, άφησαν τον χρόνο να περάσει και τώρα συζητούν για την ανάγκη νέου "κουρέματος", "βιωσιμότητας" του χρέους. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξακολουθεί τις ακροβασίες αφού, η άρνηση του αποδίδει δημοσκοπικά.
Ο μέσος Έλληνας έχει συνηθίσει να βυθίζεται στο μεγαλείο των προγόνων του. Έχει διδαχθεί να πιστεύει ότι όλοι του χρωστάνε. Αρέσκεται να πιστεύει ότι "δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του", δεν υπομένει ζυγό και πολλά τέτοια επαναστατικά.
Κανείς βέβαια, δεν αναφέρει ότι στις περιπτώσεις που αυτός ο λαός μεγαλούργησε, ήταν ενωμένος και αποφασισμένος. Σήμερα είναι φοβισμένος και διχασμένος.
Κανείς δεν λέει ότι τότε, ο ελληνικός λαός αγωνιζόταν για το ΣΥΝΟΛΟ και για το ΚΟΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ, και όχι για προσωπικά, συντεχνιακά αιτήματα.
Ο Τσίπρας και η αντιπολίτευση ζητούν εκλογές, τώρα. Να ανατρέψουν τα μέτρα που όλοι γνώριζαν, εδώ και ένα χρόνο. Τι άλλαξε για τον ΣΥΡΙΖΑ; Είναι καθαρά πρώτο κόμμα και αποφάσισε ότι θέλει να κυβερνήσει; Μάλλον, μάλλον όχι, αφού ο Τσίπρας απέφευγε να ζητήσει εκλογές σε χρόνο που θεωρητικά θα του δινόταν το περιθώριο να ανατρέψει την πολιτική που υποστηρίζει ότι επιθυμεί να ανατρέψει ( με την κατάργηση του μνημονίου και τη στάση πληρωμών) και τελικά τις ζητά την προηγουμένη της κατάθεσης του πολυνομοσχεδίου, μόλις μια εβδομάδα πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού και αφού ψηφίστηκε ο νόμος για την απόσυρση του Δημοσίου από τις ΔΕΚΟ. Είναι πασιφανές ότι ο Τσίπρας απλά, λαϊκίζει για να παραλάβει μια κατάσταση με υποχρεώσεις που δεν θα μπορεί να αναιρέσει, να επιρρίψει τις ευθύνες στους προηγούμενους και να διαχειριστεί μια "έτοιμη" πολιτική.
Από την άλλη πλευρά, ο Σαμαράς και η κυβέρνησή του με την ανικανότητά τους, σιγοντάρουν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ- και όχι μόνο-με την απραξία τους και το ιδιότυπο μοντέλο αντι-κοινοβουλευτικής εξουσίας που έχει επιβάλλει στους τέσσερις μήνες διακυβέρνησης της. Πέρα από το γεγονός ότι η κινητικότητα σε νομοθετικό επίπεδο είναι αμελητέα,  ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε σχεδόν 120 ημέρες να εμφανιστεί στην Ολομέλεια, μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, εμφανίστηκε μόλις χτες, για να ψηφίσει τα μέτρα. Παρά τις συνεχείς εκκλήσεις που δεχόταν από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τις δεκάδες ερωτήσεις που του έχει αποστείλει, κυρίως, ο Τσίπρας, με την απαίτηση να ενημερώνει την Βουλή για κάθε ενέργεια της κυβέρνησης και το θεσμικό του καθήκον να παραβρίσκεται κάθε δεύτερη Παρασκευή στη Βουλή για την «ώρα του Πρωθυπουργού». Ο Σαμαράς πίστεψε ότι τον προστατεύει ο τρικομματικός χαρακτήρας της κυβέρνησης και ξέχασε βασικούς κανόνες του κοινοβουλευτισμού. Όταν ένας πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να τιμήσει τον ρόλο του, δεν θα πρέπει να αμφιβάλει ότι θα αμφισβητηθεί πολύ σύντομα.
Η ψήφιση των μέτρων ήταν μια πύρρεια νίκη για την κυβέρνηση και τους κυβερνητικούς εταίρους, αλλά πέρα από τους κλυδωνισμούς που όλοι είχαμε προβλέψει, είχε και ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα. Η αντιμετώπιση των κομμάτων απέναντι στα προνόμια μιας "ειδικής κατηγορίας" υπαλλήλων, αυτών της Βουλής, που φέρονται σαν να μην είναι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά κάτι παραπάνω, σε συνδυασμό με τον απίστευτα προκλητικό και πολιτικά αδιανόητο χειρισμό του θέματος από τον πρωθυπουργό, που υποχρέωσε την κυβέρνηση να την αποσύρει άρον άρον μέσα σε μία ώρα, συνειδητοποιώντας ότι αν συνεχιζόταν η απεργία των υπαλλήλων της Βουλής, θα ήταν αδύνατο να ψηφιστούν τα μέτρα.
Κάποιοι απέδειξαν ότι η Ελλάδα είναι η χώρα της συντεχνίας. Ο Σαμαράς και η κυβέρνηση του απέδειξαν ότι είναι ερασιτέχνες, ότι είναι ανίκανοι να καταθέσουν σωστά, μια τροπολογία. Ο λαός κατάλαβε ότι αυτοί που του κάθονται στο σβέρκο δεν είναι -τουλάχιστον δεν είναι αποκλειστικά- οι ξένοι δανειστές;