μα εμείς ασάλευτη ας κρατούμε την ψυχή μας,
τι απάνω της θεμελιωμένη στέκει η Πόλη·
τρέμουμε εμείς; κι η Πόλη ευτύς κινάει και τρέμει·
λυγίζουμε; κι αυτή λυγάει και παραδίνεται·
η αληθινή ’ναι Πόλη, αδέρφια μου, η ψυχή μας!"
Νίκου Καζαντζάκη, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ,
Λίγο πριν οι ελληνικές κάλπες βγάλουν την επόμενη κυβέρνηση, με εντολή να διαπραγματευτεί την καταγγελία ή άρση των δυσμενών σημείων του μνημονίου.
Όμως, παρότι το κλίμα στους κόλπους της ΕΕ έχει βελτιωθεί αισθητά μετά την ανάδειξη του σοσιαλιστή Ολάντ στην προεδρία της Γαλλίας, αλλά και με την εξαπλωση της κρίσης σε Ισπανία, Ιταλία, Κύπρο, όπου τα προγράμματα δημοσιονομικής πειθαρχίας δεν απέδωσαν, η ΕΕ εξακολουθεί να επιμένει στην γραμμή Μέρκελ.
Πριν ένα χρόνο ο Έλληνας Πρωθυπουργός προσπαθούσε να πείσει τους ομολόγους του ότι η κρίση δεν είναι ελληνική, ότι χρειάζεται μηχανισμός ευρωπαίκός να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις, οτι είναι απαραιτητη η ευρωπαϊκή συννενόηση σε πολιτικό επίπεδο για την δημιουργία ευρωομολόγου, την επιβολή του φόρου Tobin. Πριν λίγες μέρες, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, Μαριάνο Ραχόι, αναφέρθηκε στην ανάγκη περαιτέρω νομισματικής και δημοσιονομικής ενοποίησης τονίζοντας πως η Ευρώπη πρέπει να κινηθεί με δεδομένο ότι το ευρώ είναι ένα μη αναστρέψιμο σχέδιο. Ένα χρόνο πριν κάποιοι προσπαθούσαν να πείσουν ότι το πρόβλημα αφορά μόνο την Ελλάδα, και ο Έλληνας πρωθυπουργός έδινε μαχες με το χρόνο και με τις συντηρητικές δυνάμεις εναντίον του. Σήμερα η κατάσταση είναι βελτιωμένη αλλά έχει γίνει πιά σαφές ότι όσο μεγαλώνει η κρίση τόσο ελαττώνεται η δυναμική, η ικανότητα των πολιτικών στην ΕΕ.
Οι πολιτικοί που βρίσκονται στα ηνία της ΕΕ αποδείχθηκαν πολύ λίγοι - κατωτεροι των περιστάσεων- για να ελέγξουν τους διεθνείς τραπεζίτες και τους οικους αξιολόγησης προκειμένου να ξεπεράσουν την κρίση.
Η αλήθεια ελιναι ότι η παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει ένα διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ αυτού που οι ψηφοφόροι ζητούν από τις κυβερνήσεις τους και αυτού που εκείνες είναι σε θέση να τους προσφέρουν. Η δυσαρμονία ανάμεσα στο αυξανόμενο αίτημα για σωστή διακυβέρνηση και στην ελαττούμενη παροχή της, είναι μια από τις πιο σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ΕΕ σήμερα.
Οι λαοί της ΕΕ προσδοκούν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί τους να διαχειριστούν το ζήτημα της διογκούμενης μετανάστευσης, της υπερθέρμανσης του πλανήτη και άλλων αναπόφευκτων επιπτώσεων του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας. Όμως, οι κυβερνήσεις δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτό το καθήκον. Η παγκοσμιοποίηση καθιστά λιγότερο αποτελεσματικά τα πολιτικά εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους.
Καθώς η κρίση προχώρησε σε νέα φάση και οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού αποδείχθηκε ότι δεν μπορούν να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της. Ήδη, το απέδειξε η Ισπανία και έπονται η Κύπρος και η Ιταλία και άλλες χώρες της Ε.Ε.. Όλοι τώρα προτείνουν κεντρική διαχείριση του θέματος του χρέους ως συνολικά ευρωπαϊκό ζήτημα για την έξοδο από την κρίση. Δηλαδή, ευρωπαϊκή λύση με πολιτικούς όρους.
Το πρόβλημα εδώ βέβαια, θα είναι πως οι πολιτικές ηγεσίες των ευρωπαϊκών χωρών θα αποτελέσουν ένα συμπαγές μέτωπο απέναντι στους οίκους αξιολόγησης, στις αγορές και στους πιστωτές. Γιατί στην ουσία με αυτούς θα κληθούν να διαπραγματευτούν και να "ελέγξουν" οι πολιτικοί μιας πραγματικα ενωμένης Ευρώπης. Οι προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια για μια δημοκρατική ΕΕ των λαών και των πολιτισμών, της διαφορετικότητας και της σύγκλισης, δεν μπορεί να εξανεμισθούν αλλά χρειάζονται πολιτικές ηγεσίες που θα σταθούν στο ύψος τους για να τις στηρίξουν και δεν θα είναι οι μαριονέτες των τραπεζιτών και των χρηματιστών.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου