Πολλά έχουν γραφεί για την υποχώρηση της Μέρκελ στη Σύνοδο Κορυφής και όλοι καταδεικνύουν τον Ιταλό τεχνοκράτη πρωθυπουργό, Μάριο Μόντι, ως νικητή. Ο Μόντι έχει κατηγορηθεί ότι είναι «υπάλληλος» των τραπεζών, ότι κάνει τα «χατίρια» της Ε.Ε. της οποίας υπήρξε Επίτροπος, ότι ανέβηκε στην εξουσία με τη βοήθεια της Goldman Sachs. Αλλά, έγινε "ηρωας σε μια μέαρ" κατά τη Σύνοδο Κορυφής όπου θεωρητικά υποχρέωσε τη «σκληρή» Άνγκελα Μέρκελ να κάνει πίσω. Η Ιταλία ακολουθώντας το δρόμο που είχε ανοιξει η Ελλάδα, ανέβασε μια τεχνοκρατική κυβέρνηση για να δώσει λύσεις και να λειτουργήσει για βγάλει τη χώρα από την κρίση, μόνο που την διατήρησε περισσότερο χρόνο από την Ελλάδα, όχι γιατί οι Ιταλοί ειναι λιγότερο δημοκράτες από μάς, ούτε βέβαια, λιγότερο "αγανακτισμένοι" απο μας, απλά είναι περισσότερο ρεαλιστές και φροντίζουν για το συμφέρον τους σε μακροχρόνιο οριζοντα.
Έτσι, ο τεχνοκράτης Μόντι πήγε στη Σύνοδο Κορυφής αποφασισμένος να βρεθεί λύση που θα ηρεμήσει τις αγορές. Το επιτόκιο δανεισμού της Ιταλίας κάλπαζε προς τα πάνω και σε περίπτωση που σημειωνόταν αδιέξοδο στη Σύνοδο, η Ρώμη θα βρισκόταν ένα βήμα πιο κοντά στην ανάγκη χρηματοδότησης από μηχανισμό στήριξης και μακρύτερα από τις αγορές.
Μάλιστα σε δηλώσεις του πριν από τη Σύνοδο, ανέφερε ότι θα ήταν διατεθειμένος να μείνει έως και την... Κυριακή στις Βρυξέλλες, προκειμένου να βρεθεί λύση για τη χώρα του. Παράλληλα, μία μέρα πριν από τη Σύνοδο δήλωνε ότι η Ιταλία «δεν πρόκειται να στηρίξει τον προτεινόμενο φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών» (φόρο Τόμπιν) εάν η ευρωζώνη δεν στηρίξει την Ρώμη, ώστε να μειώσει το υπερβολικό κόστος εξωτερικού δανεισμού της
Ο αποφασισμένος Ιταλός πρωθυπουργός, σύμφωνα με το Spiegel όταν είδε τον πρόεδρο της Ε.Ε., Χέρμαν βαν Ρομπάι να ετοιμαζεται να σηκωθεί από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να ανακοινώσει τη συμφωνία των «27» για το πακέτο της ανάπτυξης, τον σταμάτησε με αγριεμένο ύφος, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν πρόκειται να φύγει από τη Σύνοδο Κορυφής εάν δεν υπάρξουν συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση των υψηλών επιτοκίων και ότι δεν πρόκειται να δώσει τη συναίνεσή του στο πακέτο ανάπτυξης εάν δεν ξεκαθαριστεί το ζήτημα. Παράλληλα, ο ισπανός ομόλογός του, Μαριάνο Ραχόι υποστήριξε τη θέση του.
Τελικά, η απόφαση ότι οι χώρες θα είναι σε θέση να λαμβάνουν κεφάλαια από το ESM, χωρίς να χρειάζεται να μπουν στην εποπτεία της Τρόικας, πιστώθηκε ως μεγάλη νίκη του Μόντι απέναντι στη Μέρκελ. Πολλοί έσπευσαν να πανηγυρίσουν ότι ο ιταλός πρωθυπουργός αποδείχθηκε ότι είχε πυγμή, σε αντίθεση από την ελληνική πλευρά, αλλά προφανώς συγκρίνουν μεγέθη χωρών που ΔΕΝ συγκρίνονται, ως προς την επιρροή που μπορεί να έχουν, αλλά επίσης, φαίνεται να ξεχνούν ότι η ελληνική πλευρά προσπαθούσε το 2010 να πείσει ΚΑΙ για τη δημιουργία μηχανισμού, αφού δεν υπήρχε παρόμοια διαδικασία στην ΕΕ. Ενώ, ΟΛΑ όσα σήμερα συζητά η ΕΕ, φόρος Τομπιν -ευρωομόλογα, τα είχε προτείνει ο τότε έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Όμως, για τον προσεκτικό παρατηρητή η νίκη Ραχόι και Μόντι δειχνει μάλλον πύρρειος νίκη: Για να λάβουν τη ρευστότητα που θέλουν, παραχωρούν τον έλεγχο όλου του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος σε μία ευρωπαϊκή εποπτική αρχή. Σε άλλες εποχές, αυτό θα σήμαινε άλλο ένα βήμα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Σήμερα, όμως, σημαίνει πως ο έλεγχος ακόμη ενός σημαντικού μέρους της ευρωπαϊκής οικονομίας θα περάσει στα χέρια των Γερμανών. Από την αρχή της κρίσης, φάνηκε πως στόχος των εταίρων ήταν να σπάσει ο ομφάλιος λώρος που συνδέει κράτη και τράπεζες. Να σταματήσουν τη μετατροπή των τραπεζικών επισφαλειών σε κρατικό χρέος, που εκτινάσσει το συνολικό κρατικό χρέος, απογειώνει τα επιτόκια δανεισμού, μετατρέπει σε σκουπίδια τα κρατικά ομόλογα και ξαναγεμίζει τις τράπεζες που τα κατέχουν με άχρηστα χαρτιά. Αλλά ενώ οι τράπεζες θα δανείζονται από τον ESM χωρίς να επιβαρύνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς, ο ESM θα χρηματοδοτείται από τα κράτη. Επομένως, δεν σπάει ο δεσμός, απλά μεσολαβεί άλλος ένας κρίκος. Όμως, αυτή η λύση προσπαθεί να θεραπεύσει τα συμπτώματα της κρίσης, την αύξηση του χρέους και όχι τη γενεσιουργό αιτία. Τα χρέη είτε από τις τραπεζικές φούσκες (Ιρλανδία, Ισπανία), είτε από υπερβολικό κρατικό δανεισμό (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία) οφείλονται στην παντελή απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων. Οι offshore επιχειρήσεις, η φασόν παραγωγή σε κινέζικα εργοστάσια, οι φορολογικοί παράδεισοι, επιδοτούνται από τους Ευρωπαίους πολίτες και δεν πληρώνουν φόρο πουθενά. Με αποτέλεσμα οι ευρωπαϊκές χώρες να χάνουν θέσεις εργασίας, οι εργαζόμενοι εισοδήματα, τα ταμεία ασφαλιστικές εισφορές, οι προϋπολογισμοί φόρους και να πολλαπλασιάζονται έτσι οι "τρύπες" και τα κρατικά χρέη. Άρα, δεν μπορεί να λύσει την ευρωπαϊκή κρίση χρέους η παρεμβολή του ESM στο κύκλωμα τράπεζες - κράτος, αλλά η επιστροφή της παραγωγής στα ευρωπαϊκά εδάφη. Αυτό που είναι απαραίτητο σε όλη την Ευρώπη, είναι δουλειές. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνον με την επανεπένδυση των ευρωπαϊκών κεφαλαίων στο χώρο τους. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προσπαθούν μέ την "κινεζοποίηση" των εργαζομένων και την προσφορά τριτοκοσμικών συνθηκών να ενθαρρύνουν τους επενδυτές.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας είχε καταθέσει και συνεχίζει να στηρίζει προτάσεις για μια πολιτική υπευθυνότητας, για τις απαραίτητες υποδομές για μια Ευρώπη πραγματικά ανταγωνιστική. Που θα χρηματοδοτείται μέσα από πράσινους φόρους, ομόλογα και μέρος των φόρων συναλλαγών, ενώ έχει επίσης, προτάσεις κατά της υπερεκμετάλλευσης εργαζομένων σε άλλες ηπείρους, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος σε φτωχότερες περιοχές, που δημιουργούν αθέμιτους όρους ανταγωνισμού προς τις αναπτυγμένες χώρες. Προς το παρόν, όμως, οι Γερμανοί εκμεταλλεύονται την ευρωπαϊκή κρίση και πετυχαίνουν να επιβάλουν την οικονομική και πολιτική ηγεμονία τους στην Ευρώπη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου