Έτσι, στράφηκαν πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας και η συγκλονιστική μαρτυρία της δημοσιοποιήθηκε από την Καθημερινή και το ΣΚΑΙ, όπου μιλώντας στο κανάλι η Εσθήρ Κοέν αποκάλυψε:
«Μου είναι αδιάφορος ο πρόεδρος της Γερμανίας. Τι να του πω και τι να μου πει; Δεν μπορώ να του μιλήσω ελληνικά και να του ξεδιπλώσω τον πόνο μου για να τον καταλάβει. Όλα έχουν ειπωθεί. Αυτά που βιώσαμε εμείς, δεν μπορεί να τα καταλάβει. Δεν είναι δυνατόν να καταλάβει.
»Τι φταίξαμε; Ποιος ο λόγος; Μας ξεκλήρισαν. Μας πήραν από τα σπίτια μας σαν τσουβάλια, χειρότερα κι από ζώα, σε ένα μικρό βαγόνι 75 άτομα, μάνες με μωρά παιδιά. Η νύφη μου γεννούσε την ώρα που φθάναμε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης κι ο Γερμανός της έδωσε μια κλωτσιά κι εμένα με πέταξε έξω. Δεν ξέρω τι απέγινε. Δεν περιγράφονται αυτές οι εικόνες με λόγια» είπε.
Όταν ρωτήθηκε εάν η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, η κυρία Κοέν σημείωσε: «Μας κοροϊδεύουν όλους. Μας κάνουν οικονομικό πόλεμο, γιατί μόνο η μικρή Ελλαδίτσα μπόρεσε και σταμάτησε για δύο ημέρες τη Γερμανία στον Γοργοπόταμο και έγινε η απόβαση στη Νορμαδία. Δεν θα μας το συγχωρέσουν ποτέ».
Στην εφημερίδα η 90χρονη έχει περιγράψει τραγικές στιγμές από τα όσα έζησε στο Αουσβιτς, καθώς και τον τρόπο που γλίτωσε. Όμως, δεν μιλά μόνο για της θηριωδίες των ναζί, αλλά και για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν οι χριστιανοί συντοπίτες της.
«Οι γείτονες δεν τράβηξαν ούτε το κουρτινάκι»
«Όταν μας έβγαζαν από τα σπίτια μας και μας έσερναν στους δρόμους για να μας πάνε στην Γερμανία, δεν τράβηξε κανένας γείτονας ούτε το κουρτινάκι για να δει τι γίνεται» ανέφερε.
Η επιχείρηση πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου του 1944. Με με τη βοήθεια της ελληνικής χωροφυλακής, η Γκεστάπο άδειασε την εβραϊκή γειτονιά των Ιωαννίνων και στοίβαξε σε φορτηγά 1.725 άντρες, γυναίκες και παιδιά.
«Δεν μας πόνεσε κανένας. Να δω ένα πρόσωπο στο τζάμι. Υπήρχε φόβος, δεν λέω, αλλά κάποιος θα έπρεπε να έχει το θάρρος, να στείλει ένα φιλί από το παράθυρο. Αυτό με πόνεσε πιο πολύ. Είχα τρέξει στους δρόμους μαζί τους...» είπε.
Όταν η Εσθήρ Κοέν κατάφερε να επιστρέψει στα Ιωάννινα από το Αουσβιτς -όπου δολοφονήθηκαν σχεδόν όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της, χωρίς εκείνη να γνωρίζει επακριβώς την τύχη τους-, πήγε στο σπίτι της και -όπως είπε- «με πόνο είδα έναν άγνωστο να ανοίγει· αντί να είναι η μητέρα μου εκεί».
«Χτύπησα την πόρτα και άνοιξε ένας άγνωστος. "Τι θέλετε", με ρώτησε; "Εδώ είναι το σπίτι μου", του είπα. "Θυμάσαι αν είχε φούρνο το σπίτι;", είπε. "Ναι, βέβαια ψήναμε το ψωμί και ωραίες πίτες", συνέχισα όλο χαρά. "Ε, λοιπόν, εξαφανίσου. Γλίτωσες από τους φούρνους στη Γερμανία, θα σε ψήσω εδώ στον φούρνο του σπιτιού σου", άκουσα με φρίκη να μου λέει».
Σίγουρα υπήρξαν κάποιοι έλληνες χριστιανοί που βοήθησαν εβραίους συντοπίτες τους, αλλά η μαρτυρία αυτής της γυναίκας προβάλει όλη τη φρίκη εκείνης της εποχής και των καταστάσεων που βίωσε η χώρα και ο λαός μας. Και οι πρακτικές εκείνες δεν "ξεφύτρωσαν" απο τη μια μέρα στη άλλη, προήλθαν από μια παρόμοια κρίση οικονομική και ηθική.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου