Ο κ. Σ. ήταν ο φιλόλογός μας στα δύο τελευταία χρόνια του Λυκείου.
Χαμηλών τόνων με χαμόγελο παιδιού, που κλέβει το γλυκό, πολλές φορές κοκκίνιζε στα χαζοαστεία μας με υπονοούμενα για τους Θηβαίους βασιλείς... Μας μάγευε όμως, απαγγέλοντας Σοφοκλή, Όμηρο και αναλύοντας την δημοτική μας ποίηση.
Στην Β Λυκείου μας είχε μόνο στα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά, αλλά όπως "ακούστηκε" στο σχολείο μας συμπάθησε ως τμήμα και στην Γ΄ Λυκείου μας ανέλαβε εξ ολοκλήρου στα φιλολογικά και Ιστορία, Φιλοσοφία.
Σε κάποια φάση, όταν η ΟΛΜΕ προκήρυξε απεργία διαρκείας, όπως κάθε μαθητής που σέβεται τον εαυτό του, πανηγυρίσαμε.... λίγο μας ένοιαζε τι θα γίνει με την αναπλήρωση ωρών για τις εξετάσεις...ήταν αρχές της άνοιξης και η παραλία προσφερόταν για βόλτες και καφέ.
Περιμέναμε στο προαύλιο να δούμε ποιος καθηγητής θα έρθει και πόσες ώρες τελικά θα κάνουμε όταν... πρόβαλε από το γραφείο καθηγητών στα σκαλιά της εισόδου ο κ. Σ...
"Κυρίες μου....κύριοι... θα ήταν καλό να ανεβείτε στην τάξη τώρα..."
Κρύβοντας την έκπληξη μας, τα κορίτσια στριμωχτήκαμε να ανεβούμε, ενώ τα αγόρια, πάντα πρόθυμα να καθυστερήσουν τον πλησίασαν κι άρχισαν την ανάκριση...
"δεν σας είδαμε να μπαίνετε κύριε, δεν θα απεργήσετε εσείς;" τον ρωτούσαν
"ήρθαν νωρίς..." ήταν το μόνο που είπε...
Απογοητευμένοι μάθαμε ότι θα είμαστε η μόνη τάξη που θα λειτουργούσε απρόσκοπτα σε όλα τα φιλολογικά μαθήματα, όσο και να κρατούσε η απεργία. Επίσης, αργότερα μάθαμε ότι στους συναδέλφους του δήλωσε ότι όσο έχει παιδιά που προετοιμάζονται για να δώσουν εξετάσεις δεν επρόκειτο να απεργήσει.
"Έχουμε πολλή δουλειά... συγκεντρωθείτε..." μας έλεγε κατεβάζοντας το βλέμμα στο βιβλίο του, αλλά εμείς γνωρίζαμε ότι έβλεπε τα πάντα.
Δεν ήταν αυστηρός, δεν ήταν μαλακός, δεν ήταν καν οικείος. Σου προκαλούσε σεβασμό, χωρίς φόβο. Ήταν ένα πραγματικός δάσκαλος που αγαπούσε το λειτούργημά του και τα παιδιά του.
..
Αυτά με αφορμή το θέμα με την απεργία της ΟΛΜΕ. Όσο κι αν πολλά άλλαξαν από τότε, όσο κι αν στο κλάδο παρεισέφρυσαν κάποιοι που δεν τον τιμούν, πάντα υπάρχουν αυτοί οι λίγοι ανάξιοι που όμως στιγματίζουν τον κλάδο, είχα την τύχη να γνωρίσω αρκετούς που δίνουν όλη τους την δύναμη για τα παιδιά, εργαζόμενοι σε δύσκολες συνθήκες.
Και πριν αρχίσουμε όλοι να ρίχνουμε βολές εξαιτίας των λίγων ανάξιων ή των συνδικαλιστών που παρουσιάζουν μια στρεβλή εικόνα, ας σκεφτούμε ότι στα κοινωνικά φροντιστήρια σε κάθε γειτονιά προσφέρουν έργο εκείνοι στους οποίους εμείς και τα παιδιά μας χρωστάμε το αύριο...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου