Είναι βέβαιο, ότι όλοι τους έπεσαν όχι σε ζαρντινιέρα αλλά σε στύλο της ΔΕΗ. Δεν αμφισβητώ, ούτε κανείς νομίζω τις κατηγορίες που τους αποδίδονται. Αυτό που θεωρώ ότι δεν μπορεί κανείς να ανεχθεί είναι η απεχθής εικόνα που παρουσιάστηκε, η οποία από μόνη της μας (αυτό) καταδικάζει ως χώρα στην Διεθνή Αμνηστία. Ο υπουργός "προστασίας του πολίτη" (που ελπίζω να μην είναι εγω ένας από τους πολίτες που προστατεύει υποστήριξε σε πρωινή εκπομπή ότι το ρετούς στα πρόσωπα των συλληφθέντων έγινε "προκειμένου να αναγνωρίζονται". Γιατί προφανώς, αν έδειχναν απλά τις φωτογραφίες ΔΕΝ θα τους αναγνώριζε ούτε η μητέρα τους.
Κανείς δεν επικροτεί τους τρομοκράτες και τις μεθόδους τους. Όμως, κανείς δεν μπορεί να αποδεχθεί σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική χώρα να "κακοποιούνται" οι συλληφθέντες. Αν αρχίσουμε να αποδεχόμαστε το "εντάξει τους αξίζει να πέσει και καμιά ψιλή", θα περάσουμε σε άλλα μονοπάτια μίσους και "αλληλοεξόντωσης", γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά που θα λέει 'δεν πειράζει αν πέσει νεκρός και κανένας τραπεζίτης-πολιτικός-δικαστής- αστυνομικός....."
Πέρα όμως, από την βία -βασανισμό που ασκήθηκε από την αστυνομία, υπάρχει και ο κανιβαλισμός που υφίστανται και θα υποστούν με το πέρασμα των ημερών οι συλληφθέντες και οι οικογένειες τους. Ποιος είναι ο Βενιαμίν τρομοκράτης; Ο κολλητός του Αλέξη. Όχι, του προαλειφόμενου πρωθυπουργού, αλλά εκείνου του άτυχου μαθητή που έπεσε νεκρός το Δεκέμβρη του 2008, από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού και μετά κάηκε όλη η Αθήνα. Είναι ο κολλητός του αδικοχαμένου Αλέξη, αλλά και εγγονός του Νάσιουτζικ, που είχε δολοφονήσει πριν από πολλά χρόνια τον συγγραφέα Διαμαντόπουλο στο Κολωνάκι. Ήδη, έχουν ξεκινήσει οι "σοβαρές αναλύσεις" για τα παιδιά Βορείων Προαστίων, τις οικογενειακές καταβολές και όλα αυτά που γεμίζουν τις ατέλειωτες αδιάφορες ώρες του τηλεοπτικού χρόνου.
Ποια είναι αυτά τα παιδιά, και πως κατάληξαν έτσι είναι ένα θέμα που πρέπει να αναζητήσει η κοινωνία όχι στα πάνελ της τηλεόρασης, αλλά μέσα στο διαλυμένο ιστό, στους κόλπους της.
Αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε είναι ότι η κατάρρευση της ιδεολογίας και σταδιακά των θεσμών, με μια πρακτική που υπέθαλψαν κόμματα και κοινωνία, παράλληλα με την προώθηση της εικόνας ενός χαμένου καταναλωτικού παράδεισου, οδηγεί ανθρώπους από κάθε κοινωνική τάξη στην εξέγερση.
Αυτό που εμείς οφείλουμε να υπερασπιστούμε τώρα είναι τα δικαιώματά τους, ναι τα δικαιώματά τους, ανεξαρτήτως του αν θεωρητικά είναι υποκριτικό να τα επικαλούμαστε για εκείνους (ή να τα επικαλούνται εκείνοι) που ασκούν βία και την αποδέχονται ως κανόνα.
Ας θυμηθούμε τα λόγια του Γκάντι "η χρήση βίας μπορεί να φαίνεται καμιά φορά ότι κάνει καλό, το καλό αυτό όμως είναι προσωρινό, ενώ το κακό που προξενεί είναι μόνιμο".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου