Η ανοχή και η ενοχή

Και ένα ζεστό πρωινό του Ιούνη η Ελλάδα ξύπνησε με ένα ποτήρι νέρο και 2-3 χαστούκια.

Ολοι έμειναν εμβρόντητοι. Δεν πίστευαν στα μάτια τους. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε την ενέργεια του εκπρόσωπου της Χρυσής Αυγής ενάντια στις δύο υποψήφιες της Αριστεράς.

Πόσο. όμως, αναπάντεχο ήταν αυτό το γεγονός; Εδώ και δυο χρόνια τουλάχιστον, η βία είναι καθημερινό φαινόμενο. Γιουχαισματα, γιαουρτώματα, προπηλακισμοί, αρχικά σε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Ενα πλήθος να εκφράζει την αγανάκτισή του, ενώ ηγέτες της Αριστεράς αποκαλούν τον υπεύθυνο πρωθυπουργό Πινοτσετ, μιλούν γα Γουδή. Στο Σύνταγμα στήνονται κρεμάλες. 

Η Αθήνα καίγεται... Στην τράπεζα Marfin που πυρπολήθηκε, μια έγκυος κεφαλαιοκράτισσα και δύο συνάδελφοί της χάνουν τη ζωή τους, θεωρούμενοι ως παράπλευρες απώλειες της επανάστασης.

Τα ιστορικά κτήρια δεν έχουν σημασία, έμειναν μαζί με τα λεηλατημένα μάρμαρα να θυμίζουν τις παλαιές δόξες της πόλης, τότε το 2004, που όλοι ξεχύλιζαν εθνική υπερηφάνεια, ότι η ΕΛΛΑΔΑ μπορεί.
Στην πλατεια, όπου ο λαός διεκδίκησε την επαναφορά της Δημοκρατίας στη χώρα που την γέννησε από ένα δοτό Βασιλιά, ξεχάστηκε το Σύνταγμα, έμειναν οι δακρυσμένοι -απ' τα δακρυγόνα- εκφραστές της ελληννικής λεβεντιάς να φυλάνε το Μνημείο εκείνων που έδωσαν την ζωή τους για να λειτουργεί το  "μπουρδέλο", που το αγανακτισμένο πλήθος ήθελε να πυρπολήσει.

Τα νέα παιδιά, οι μαθητές που παρήλασαν μπροστά από τους επισήμους, έστρεφαν το κεφάλι, αν δεν πρότειναν την ανοιχτή τους παλάμη, εκφράζοντας την αδιαφορία τους για τους θεσμούς, παράλληλα με τον όποιο θυμό τους για τα τεκταινόμενα στη χώρα. 

Κάπου εκεί περίμενε και η Χρυσή Αυγή με τα μαχαίρια της. Τα παληκάρια που βοηθούσαν τους ηλικιωμένους να πάρουν τη σύνταξη από την τράπεζα, χωρίς να κινδυνεύσουν, υποκαθιστώντας την αστυνομία, που στο μεγάλο μέρος της προστατεύει τους "κινητούς" στόχους, πολιτικούς, δημοσιογράφους κλπ.

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να δείχνει αιφνιδιασμένος. Η βία φέρνει βία. 

Ναι, υπάρχει οργή. Όμως, η οργή για τους πολιτικούς διοχετεύεται μέσω του ύψιστου όπλου της Δημοκρατίας, της ψήφου, με την οποία ο λαός μπορεί να τους στείλει σπίτι τους. 

Η οργή και η αγανάκτηση δεν σημαίνει την μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα με την αποκαθήλωση και τον ευτελισμό των θεσμών.  

Με τη χώρα στην κόψη της ξυραφιού, με χιλιάδες νέα παιδια να προσπαθούν να βρουν την τύχη τους στο εξωτερικό και με μερικές χιλιάδες άνεργους στο εσωτερικό, φλερτάροντας με την έντονη πιθανότητα να αποχωρήσει από την Ευρώπη, χάνοντας τόσο ένα ισχυρό νόμισμα όσο κι ένα πλέγμα από πρότυπα θεσμών. 

Η όψιμη καταδίκη της βίας διχάζει παρά συσπειρώνει το λαό ενάντια σε αυτά τα φαινόμενα. Οι φωνές που αδύναμα ακούγονταν προσπαθώντας να προειδοποιήσουν για τον επικίνδυνο δρόμο που έπαιρναν οι εκδηλώσεις βίας, θεωρήθηκαν γραφικές ή υποστηρικτικές του κατεστημένου. Όταν οι καμπάνες χτυπούσαν για κάποιους άλλους έλεγαν ότι είναι το τραγούδι της οργής, ΤΩΡΑ είναι το παιχνίδι των λυγμών....