Οι εκλογές της 6ης Μαϊου αποτύπωσαν ενα νέο χάρτη στο ελληνικό κοινοβούλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέκτησε την θέση του δεύτερου κόμματος, της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Τα κόμματα που καθιέρωσαν τον δικομματισμό στην Ελλάδα, μετά την Μεταπολίτευση, καταποντίστηκαν σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Τόσο το ΠΑΣΟΚ που επι 2,5 χρόνια διαχειρίστηκε την κρίση, όσο όμως, και η ΝΔ, η οποία συμμετείχε στην κυβέρνηση συνεργασίας, προκειμένου να επιτευχθεί η διάσωση της ελληνικής οικονομίας μέ την υπογραφή της δανειακής σύμβασης και του "κουρέματος" του χρέους, έλαβαν τα χαμηλότερα ποσοστά της πολιτικής τους διαδρομής.
Η αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, δεν ήταν έκπληξη για την ελληνική πρακτική, αλλά απέδειξε ότι οι πολιτικές δυνάμεις ακόμη και σε αυτή, την ακραία καταστάση δεν είναι ώριμες να αναλάβουν τις ευθύνες τους και λειτουργούν με γνώμονα το μικροπαραταξιακό όφελος και την προσωπική "επιβίωση" των διαφόρων "επαγγελματιών" της πολιτικής.
Στην πραγματικότητα η ανάγνωση των αποτελεσματων μπορεί να γινει με πολλούς τρόπους. Μπορεί να θεωρηθεί ότι ο λαός αποφάσισε Αντι-μνημονιακά ή ότι αποφάσισε να ζητήσει κυβερνήσεις συνεργασίας ή ότι έστειλε μήνυμα τιμωρίας.
Μέσα σε μιά περίοδο όπου ο εργαζόμενος έχασε σημαντικό μέρος από τα εισοδήματα του, κάθε οικογένεια έχει κι έναν άνεργο, οι εργασιακές σχέσεις επέστρεψαν σε μεσαιωνικές συνθήκες και αμοιβές, οι πολιτικές δυνάμεις δεν έδωσαν σαφές στίγμα της εξόδου από την ύφεση, αλλά το χειρότερο δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν πέρα από τις μικροπολιτικές επιδιώξεις της επόμενης μέρας.
Όμως, παράλληλα, ο λαός δεν μπορεί να θεωρηθεί άμοιρος της κατάστασης στην οποία τον οδηγούν οι πολιτικοί αρχηγοί του και οι συνιστώσες τους, καθώς από την τελευταία Βουλή ξεπηδούν (ή θα καταλήξουν να είναι) μόνο συνιστώσες παρά συμπαγή κόμματα - του παραδοσιακού ΚΚΕ εξαιρουμένου.
Και δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία του, κατά την οποία, στην κρίσιμη στιγμή ο ελληνικός λαός ψηφίζει "με κούραση"- "για τιμωρία" και οδηγείτε σε ολέθρια αποτελέσματα.
Από την εποχή του μεταρρυθμιστή Τρικούπη, με το Παλάτι δια του Διαδόχου, να λαμβάνει φανερά μέρος σε διαδηλώσεις εναντίον του, υπέκυψε στην συνθηματολογία του Δηλιγιάννη με το "κάτω οι φόροι"και η χώρα οδηγήθηκε στο Διεθνή οικονομικό Έλεγχο του 1898.
Αργότερα, το 1922, η κούραση και η απελπισία του κόσμου έπλασαν το ιδεολόγημα του «οίκαδε». Ποιο ήταν το περιεχόμενο αυτού; ότι ο πόλεμος δεν επρόκειτο να κερδηθεί. Ότι οι ξένοι και ο πολιτικοί μας είχαν προδόσει. Ότι οι ελπίδες και οι θυσίες είχαν φτάσει το μέγιστο βαθμό τους, ότι αυτά που βίωνε η χώρα ήταν τα «χειρότερα», και χειρότερα δε μπορούσαν να γίνουν. Και ότι γι’αυτό το λόγο, μόνη λύση, ήταν η αποχώρηση των στρατευμάτων, η εγκατάλειψη της Μ. Ασίας, η πολιτική και οικονομική περιχαράκωσή «Οίκαδε». Το ιδεολόγημα του Οίκαδε «έπιασε» το σφυγμό της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Για τους σύγχρονους έλληνες η ήττα στη Μικρά Ασία αποτελεί εθνική καταστροφή. Τότε είχε φανεί ως εθνικά περήφανη λύση. Η πρόβλεψη όμως, αποδείχτηκε εγκληματικά λαθεμένη.
Σήμερα η χώρα βρίσκεται και πάλι επί ξηρού ακμής. Έχει να αντιμετωπίσει τους εταίρους της, τους δανειστές της και την ίδια της την οργάνωση και λειτουργία με τις χρόνιες παθογένειες. Οι δανειακές συμβάσεις οδήγησαν στην ύφεση και η λαϊκή δυσαρέσκεια έφτασε τα όρια της κοινωνικής έκρηξης. Οι σειρήνες της πολιτικής που υποστήριξαν ανιμνημονιακές πρακτικές, χωρίς παράλληλα, να δινουν απτες λύσεις για την επόμενη μέρα, υπερψηφίστηκαν, γιατι όπως είναι φυσικό, οι άνθρωποι προτιμούν τα ευχαριστα παραμύθια από την σκληρή αλήθεια. Όπως ο μεγάλος μύθος της στάσης πληρωμών ως μονόδρομος για την έξοδο από την κρίση.
Ότι όμως, πολύ ωραίο και επαναστατικό πιστεύουν ότι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν οι Έλληνες, δεν παύουν να αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης πολιτικοοικονομικής ένωσης. Οι πολίτες της Ευρώπης και οι κυβερνήσεις τους παρουσιάζουν ήδη, ανεξάρτητα από τη σκληρή ή την πιο χαλαρή στάση τους απέναντι στην κατάσταση, σημάδια νευρικής κρίσης.
Το περιοδικό Focus δημοσίευσε άρθρο, στο οποίο υποστηρίζεται η άποψη ότι «η Ελλάδα μπορεί πια να βγει από την ευρωζώνη χωρίς να απειλήσει το κοινό νόμισμα» και τονίζεται ότι «μετά τις εκλογές, οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας υποψιάστηκαν ότι η χώρα αυτή συνεχίζει την πορεία της στην ευρωζώνη ως οδηγός- φάντασμα, ενώ στη Γερμανία, η οποία πρέπει να πληρώσει τη μερίδα του λέοντος για τις ελληνικές περιπετειούλες, εδραιώνεται η άποψη "Ε, άντε, βγείτε από την Ευρωζώνη!"». Το "Der Spiegel", από την πλευρά του, ενα από τα σοβαρότερα περιοδικά που διαμορφώνει άποψη στην Γερμανία, δημοσίευσε άρθρο με τιτλο: «Γιατί η Ελλάδα πρέπει να φύγει από την ευρωζώνη» και υποστηρίζει ότι η Ευρώπη αναζητά σχέδιο Β για την Ελλάδα, ενώ αποκαλύπτει σχέδιο του υπουργείου Οικονομικών της Γερμανίας, σύμφωνα με το οποίο το EFSF θα σταματήσει να χορηγεί μόνο εκείνα τα χρήματα, που πηγαίνουν κατευθείαν στον ελληνικό προϋπολογισμό, ενώ τα χρήματα που πηγαίνουν για την εξυπηρέτηση του χρέους των κρατικών ομολόγων που έχει αναλάβει η ΕΚΤ θα συνεχίσουν να χορηγούνται στη χώρα μας.
Σύμφωνα με τα όσα διαγράφονται, μετά την αποτυχία συγκροτησης κυβέρνησης -έστω τεχνοκρατών, η χώρα οδηγείται σε επικίνδυνα μονοπάνια. Ίσως, ο ελληνικός λαός βρεθεί μπροστά στην πραγματικότητα της διαφοράς ανάμεσα στη μείωση εισοδήματος και την ανυπαρξία αυτού. Η Ελλάδα έχει πλησιάσει πια απελπιστικά κοντά να βιώσει το ξεχασμένο παρελθόν της ...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου